Un poema de Raquel F. Menéndez

Ente los tres ya los nueve años tuvi media melena,
los güeyos grandes ya una zuna de toucar las cousas
que nun foron a quitame.
Llevaba zapatos negros que mio ma ordenaba en fila,
tan pequeñinos como los pies de los gatos.
Tolos domingos de Ramos estrenaba un vistíu.

Na selmana vía los dibuxos animaos
que vimos los guah.es de los noventa
la reposición de Punky Bruster, los Pokemon.
Nada comparao col mio amigu imaxinariu
que tocaba’l so acordión debaxo la panera.

Fixi una proyeición imaxinaria del home qu’amaría
mientras blincaba pelos charcos.

Nos bolsillos siempre llevaba botones cayíos,
fotos de xente que nun conocí
—ya a las qu’ellos non-ys dieron importancia—
el vuelu d’una curuxa que crié ya bendixi.

Agora, soi Auxilio Lacouture dientro los baños
de la cuarta planta de la facultá de Filosofía y Letras
de la UNAM mientras matan xente nel Tlatelolco.
Outras Ángeles Santos pintando la so visión d’un mundu.
Ou la sonrisa pícara de Bette Davis enseñándome a faceme vieya.

Las que más, soi you, equí, onde nunca fui pa marchar,
con Sherezade enseñándome cómo rayos faigo
pa enredar un cuentu, y asina poderasobrevivir.
Cuando lu enredo soi namás you:
la mio media melena, los mios zapatos colocaos en llinia,
la comprobación de si tán los botones nos bolsillos

toucándolos.

Raquel F. Menéndez, en El Llibru póstumu de Sherezade (Impronta, 2017)